Dat klinkt wellicht als een open deur, maar soms twijfel ik aan mezelf. Soms voelt het als hetzelfde kunstje wat ik steeds weer doe. Als het zo voelt is het tijd om wat anders te gaan doen, denk ik dan. Tegelijk kan ik niet continu op mijn uiterste kunnen werken, soms moet het wat saai zijn, om het vol te kunnen houden. Maar vandaag merkte ik weer: hiervoor doe ik het. Ik heb een artikel aangeboden bij een blad waar ik nooit eerder voor schreef. Dit onderwerp werd me aangeboden door een reactie op een oproep die ik deed op social media. Ik had geen idee dat dit erop zou volgen. Maar ik ben er blij mee.
Dit artikel wil ik graag schrijven en nu ik weet dat het hoogstwaarschijnlijk gepubliceerd wordt, ga ik er volop in. Onrecht kan ik echt niet verkroppen, daarom moet dit artikel er gewoon komen. Als mensen die al veel hebben ook nog dat wat eigenlijk van een ander is pakken, dan ga ik steigeren. Hoezo vind jij dat je daar recht op hebt? Waarom gebruik je het systeem omdat het nou eenmaal kan en omdat anderen je willen helpen om op een oneerlijke manier je vermogen te vergroten? Dat gaat er bij mij niet in.
Soms voel ik me als een Don Quichot die tegen windmolens vecht, hoewel mijn ‘windmolens’ wel wat echter zijn. Het artikel voor Panorama over de slechte communicatieverbinding tussen hulpdiensten en zelfs politieagenten onderling gaf mij ook zo’n boost. Ook al zag Panorama dat eerst niet zitten, ik zette door. En jawel, het werd het coverartikel. Daar zit ik niet direct om te springen, hoewel de cover erg leuk is. Maar het gaat mij om het blootleggen van wat anderen graag verborgen willen houden, terwijl ze er wel schuldig aan zijn.
Als ik zo’n onderwerp heb, kost het me ook niet veel energie. Ik haal mijn informatie overal vandaan, ik vind het helemaal niet erg om om hulp te vragen. En dat is er dan ook. Langzaam zie ik een artikel aan de horizon verschijnen. Als ik zo’n artikel kan schrijven, teer ik daar maanden op. Heerlijk. Stel dat ik dit vaker mag doen? Dat zou helemaal super zijn.
Reactie plaatsen
Reacties