Herinneringen
Ongeveer honderd jaar geleden — of nou ja, iets meer dan dertig jaar — stuurde ik mijn allereerste verhaal naar een tijdschrift. En ja hoor: mijn foto stond erin. Ik voelde me half beroemd en half misselijk van spanning.
Ik was negentien, woonde net op mezelf en zat vol verwarring, dromen en grote gevoelens. In de boekwinkel viel mijn oog op het tijdschrift Mens & Gevoelens van Margreet Dolman. De naam alleen al! Ik was toen druk met schrijven, dichten en alles wat maar met gevoel te maken had. Dus ik nam een abonnement — uiteraard op papier, want internet stelde toen nog niet veel voor.
In elk nummer stonden ingezonden verhalen van lezers, vaak met een foto van de schrijver erbij. Dat leek me fantastisch, maar eerlijk: ik dacht nooit dat ík daar tussen zou komen. Toch stuurde ik een verhaal in. En toen, een paar weken later, ging de telefoon.
Of ik een foto wilde opsturen. En of ze me mochten interviewen.
Ik geloof dat ik letterlijk even moest gaan zitten. Mijn verhaal was niet alleen geaccepteerd — ze wilden míj erbij! De trotse negentienjarige in mij glunderde tot achter haar oren (ook al deed ik natuurlijk alsof ik het allemaal heel normaal vond).
Fast forward zo’n twintig jaar later. Na talloze mailtjes aan de hoofdredacteur van De Architect kreeg ik eindelijk een kleine opdracht: een paar korte teksten vertalen en bijschaven. Eén in het Engels (prima te doen met een woordenboek), maar de ander in het Duits. En dat met mijn halfvergeten havo-Duits. Gelukkig lukte het met Google.
Een paar dagen later kreeg ik een berichtje terug: of ik een foto wilde sturen en een paar korte vragen wilde beantwoorden.
Daar was-ie weer — datzelfde gevoel van trots, verrassing en een beetje gêne. Twintig jaar later, en nog steeds dat kleine schrijversgeluk als iemand zegt: “We plaatsen jouw stuk.” Telkens als ik voor de eerste keer voor een nieuwe opdrachtgever schrijf, voel ik dat weer.
Misschien hoef ik die oude foto uit Mens & Gevoelens niet meer te zien. Maar dat gevoel van toen — dat eerste besef dat woorden iets kunnen doen, dat iemand ze wíl lezen — dat draag ik nog altijd met me mee.
Reactie plaatsen
Reacties