Het afgelopen jaar voelde op veel momenten als bevestiging van waarom dit werk zo goed past. Er waren opdrachten die inhoudelijk sterk waren, gesprekken die bleven hangen en samenwerkingen waarin vertrouwen vanzelfsprekend was. Dat zorgde niet alleen voor een mooi jaar qua omzet en opdrachten, maar vooral voor voldoening.
Wat opvalt als ik terugkijk, is hoeveel verhalen indruk maakten. Verhalen die verder gingen dan alleen een interview of een artikel. In een LinkedIn-post deelde ik al welke drie eruit sprongen en waarom ze zo raakten. Het interview met Margreet bijvoorbeeld, dat verscheen nadat zij was overleden. Het bericht van haar dochter, dat het artikel voelde als een stukje van hun moeder en dat er zoveel mooie reacties waren gekomen, blijft bij. Dat soort momenten laten zien wat woorden kunnen betekenen.
Ook andere verhalen lieten hun sporen na. Een dossier over een verdwenen erfenis, waarin manipulatie en machtsverhoudingen centraal staan, bleef lang nazinderen. Net als het artikel over pesten op de werkvloer en een app die dat onderwerp bespreekbaar maakt. Thema’s die vaak onder de radar blijven, maar voor veel mensen dagelijkse realiteit zijn.
Juist die combinatie van inhoud, impact en menselijkheid maakt het werk zo leuk. Het gaat niet alleen om produceren, maar om luisteren, doorvragen en ruimte geven aan wat verteld moet worden. Dat zorgt ervoor dat opdrachten niet op elkaar gaan lijken en dat elk project weer iets anders vraagt.
Vooruitkijkend ligt de focus op het vasthouden van die manier van werken. Blijven kiezen voor verhalen die ertoe doen, voor samenwerkingen die goed voelen en voor een tempo waarin kwaliteit en plezier samen kunnen bestaan. Misschien komt daar uitbreiding uit voort, misschien verdieping, zolang het maar past bij hoe het werk nu voelt.
Als journalist ben ik altijd op zoek naar de mens achter het verhaal. En soms, zonder dat je het vooraf weet, blijken het juist die verhalen te zijn die jou opnieuw laten voelen waarom je dit werk bent gaan doen.
Reactie plaatsen
Reacties